تأثیر روان درمانی وجودی به شیوه گروهی بر رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: دیابت به عنوان یک بیماری مزمن تمام سطوح زندگی فردی و اجتماعی بیمار را تحت تأثیر قرار می دهد. شیوع اختلالاتی از قبیل افسردگی، اضطراب، در این بیماران و نیز عوارض جسمانی ناشی از این بیماری تعاملات خانوادگی و زناشویی را تحت تأثیر قرار داده لذا انجام مداخلات در این رابطه ضروری به نظر می رسد.  هدف پژوهش حاضر تبیین تأثیر روان درمانی وجودی به شیوه گروهی بر رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 16 زن عضو انجمن دیابت استان تهران به طور تصادفی انتخاب و در گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (هر گروه 8 نفر). از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. گروه آزمایش در 8 جلسه روان درمانی وجودی به صورت گروهی شرکت کردند، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. در پایان پس آزمون به عمل آمد و داده ها با روش تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان می دهد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود دارد. این تفاوت در سطح 01/0 معنادار است. لذا می ت وان گفت روان درمانی وجودی به شیوه گروهی موجب افزایش رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 شده است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد روان درمانی وجودی به شیوه گروهی می تواند موجب افزایش رضایت زناشویی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 گردد. لذا انجام مداخلات بر اساس این رویکرد در رابطه با بیماران دیابتی منجر به بهبود زندگی زناشویی آنها می شود.